Soms kun je je zo fijn laten verrassen door dingen die gewoon voor het oprapen liggen. Een mooie wandeling, daar heb je dus niets voor nodig. Nou ja, wandelschoenen. En ik, zo blijkt, een hond. Maar zonder is net zo goed mogelijk!

Ik was dus niet per sé een wandelaar. Vorig jaar in de winter dacht ik – zonder het ooit te checken – dat het pad naast de Orne, hier 3 minuten vandaag absoluut onbegaanbaar zou zijn. Want blaadjes en modder. Dus ook al had ik zin om te wandelen, ik ging gewoon niet. Grote onzin, merk ik nu, want ik loop daar elke dag met Pommetje.

Misschien toch?

Zo merk ik nu dus dat ik wel een wandelaar ben. Sterker nog, ik denk dat ik het nu vaker nodig heb dan Pomme. Even eruit, de benen strekken, het hoofd leegmaken. En dan blijkt ten eerste dat het pad hier naast de deur prima begaanbaar is als je een paar goede schoenen aantrekt. Ten tweede dat het helemaal niet saai is om heel vaak hetzelfde pad te lopen want er is elke dag iets nieuws te zien. En ten derde, dat er op minder dan 10 minuten rijden van de Orangerie zoveel paden zijn dat ik daar nu misschien 1% van heb ontdekt.

Ja, toch!

Dus ik ben een wandelaar. Zelfs zo dat ik nu speel met het idee om de ‘nieuwe’ GR, de grande randonnée te gaan wandelen die langs de Orangerie loopt.  De GR36 is wat te hoog gegrepen voor mij, die loopt van de kust tot aan de Pyreneeën. Maar de GR Tour de la Suisse Normande van 113 kilometer, die begint te trekken. Niet op een dag natuurlijk! Er zijn 6 etappes.

Ik blijf er nog even over dromen en ondertussen ontdek ik hier de mooiste plekjes tijdens mijn wandelingetjes van 4 of 5 of 6 kilometer! Zoals de verkorte route Botanique die bij La Maison de la Riviere begint of ons lievelingsommetje bij Roche d’Oetre of een tripje langs het meer van Rabodanges – oh, dat is lang geleden, die doen we morgen weer eens! Nu eerst een dutje voor Pomme en een koffie voor mij!